Dik in de zeventig is hij. Jan, de grasmeester van FC Dordrecht. Het kan niet anders dan dat hij ooit in een ketel met Dordts water is gevallen, want veel Dordtser ga je ze niet krijgen. Jan praat en moppert als een volbloed schapenkop, de “ie’s” en “t’s” vliegen je om de oren. Zijn veld ligt erbij als een biljartlaken, en dat allemaal voor een eervolle vrijwilligersvergoeding. Samen met zijn makkers Dirk en Ruurd werkt hij dagelijks aan één van de beste velden van alle clubs in de competitie.

Over het feit dat zijn inzet de afgelopen jaren van 4 werkuren voor een kunstgrasveld naar 40 uur per week voor een hybride veld is gegaan, stelt hij: “Ja, wat mot ik dan? Ik gaat toch niet achter de geraniums zitten?” En of hij hoopvol gestemd is voor dit seizoen: “Laat ze het eerst maar eens zien, met praatjes schiet je niks in ‘t mandjie.”

De komende jaren gaan we steeds meer voelen hoe onmisbaar mensen zoals Jan voor onze stad zijn. In een tijd waarin Dordrecht vergrijst en tegelijkertijd de vraag naar nieuwe collega’s toeneemt, merken we allemaal dat het soms niet meer te doen is. Het is te druk op je werk, je ziet overal vacatures, treinen en bussen vallen uit, je wacht langer op je zorg, kinderopvang, bouw of verbouwing van je huis en je biertje op het terras. En dat is, hoe vervelend ook, nog maar het begin.

Dit biedt ook kansen. De optimistische norm moet zijn: iedereen is nodig de komende jaren. Anders lukt het gewoon niet meer. Dus geef mensen als Jan de grootst mogelijke waardering, zij kiezen ervoor om zich in te blijven zetten voor Dordt. En als je nog vol in je carrière zit, moet je, als je meer werkt, ook meer gaan verdienen. En de kinderopvang hoort voor werkenden altijd beschikbaar en betaalbaar zijn. Laten we ook duidelijk zijn: alle 4.000 Dordtse huishoudens die nog langs de kant staan en geen werk hebben, zijn nodig. Hun inzet kunnen we simpelweg niet missen, er zijn tienduizenden vacatures in onze regio.

Immigratie is met de huidige woningnood en de extra druk die dit geeft op de al kwetsbare sociale zekerheid geen realistische oplossing. We moeten dit varkentje zelf wassen en dat kan ook. Door omscholing naar de juiste banen, strenge maatregelen te nemen naar mensen die misbruik maken van hun uitkering, afspraken te maken met de werkgevers en het onderwijs en te starten met speciale leerwerktrajecten, kunnen we werkloze Dordtenaren sneller aan het werk krijgen.

Want als je thuis de afwas kan doen, kun je ook van waarde zijn in onze arbeidsmarkt of samenleving. Thuiszitten is een straf, werk is een beloning, Iedereen heeft recht op een baan waar je trots op kunt zijn. Anders wordt er geen koffie geschonken in het buurthuis en verslonst het groen in onze wijken.

Jan zwaait en stapt op zijn grasmaaier. Weer aan het werk. “Bij Feyenoord hebben ze 12 man fulltime in dienst voor hun veld, wij doen ‘t met hooguit 3 vrijwilligers. Zie je morgen bij de wedstrijd!”